“Wanneer je als ouder perfect bent, ontneem je je kinderen de ruimte die ze nodig hebben om te groeien”.
Aan deze woorden klamp ik me al ruim zeven jaar vast.
Ooit uitgesproken door één van de verstandigste vrouwen die ik ken en naar ik hoop berustend op waarheid.
Want één ding is duidelijk: Ik ben een schoolvoorbeeld onvolmaakte moeder.
Hoe moeilijk kan het zijn?
11 Jaar gelden begon voor mij het grote ‘moeder avontuur’. Na een onverwachte conceptie (eh..oeps?) las ik uitgebreide boeken over opvoeden, kinderen en de verschillende poep kleuren met hun betekenis inclusief foto’s.
Onder het motto; goede voorbereiding is het halve werk!
Wat was ik schattig toen…
En ben eens eerlijk. Dacht jij tijdens de zwangerschap niet dat je het beter zou doen dan andere ouders in je omgeving? Of je eigen ouders?
‘Hoe moeilijk kan het nu eigenlijk zijn?’ aldus mijn man en ik. ‘Wij zullen zeker niet dezelfde fouten maken’.
Maar nu ons gezin drie kinderen telt, is deze kortzichtige gedachte als een boemerang met een harde knal terug in ons gezicht gevlogen.
Onvolmaakte moeder
Want één ding is zeker, ik doe elke dag wel iets verkeerd en ben verre van perfect.
Zo word ik boos op het ene kind omdat ze (alweer..) een tube tandpasta over de spiegel heeft gesmeerd, terwijl een ander kind daar later de dader van blijkt te zijn.
Of ik snauw tegen mijn jongste omdat ik een werkmail moet beantwoorden, waarna ze teleurgesteld afdruipt met haar eigengemaakte tekening waarop staat: ‘voor de liefste mama’.
Shit, ’voor de meest ongeïnteresseerde mama’ was dichter in de buurt gekomen…
Dan is er nog het mysterie van 10 kilo vuile was die altijd, echt altijd, in de waskamer aanwezig is. ‘Pak maar uit de wasmand’ is het standaard antwoord in mijn huis geworden.
Een perfectionist
Een vaak afgeleide, slordige moeder is mijn huidige level.
Terwijl ik in mijn jonge jaren bekend stond als perfectionist.
Na ons eerste kind lukte het me nog aardig om all touwtjes in handen te blijven houden.
Die eerste was bijzonder makkelijk. Ze sliep bijvoorbeeld uit tot 10 uur. Don’t kill me.
Dan kun je enige controle over je leven, laat staan huishouden wel vergeten.
Je hebt niets te zeggen over wanneer je kan douchen, eten of slapen. Laat staan het huishouden of spelen / aandacht geven aan je oudste.
Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ik daar moeite mee had.
Maar, in die periode heb ik wél geleerd om totale controle los te laten. Om zo weinig mogelijk te plannen en te verwachten.
Én, wat nog belangrijker is, ik heb geleerd om prioriteiten te stellen.
Tijd besteden aan mijn kinderen is voor mij veel belangrijker dan gestreken kleding in de kast.
Trouwens, die werkmail kan vaak ook beantwoord worden wanneer de kids in bed liggen.
Level up
Als moeder kan ik simpelweg niet alle ballen tegelijk in de lucht houden. Het is okay om er af en toe ééntje te laat vallen, zolang het niet je gezin is.
Ik heb geaccepteerd dat ik als moeder niet perfect ben of dat ik als huishoudster niet eens in de buurt kom.
Maar ik doe wel mijn stinkende best om mijn kinderen een zo veilig mogelijke, gelukkige jeugd te geven.
En dat is volgens mij het belangrijkste.
Dus dat is mijn huidige level: ‘de onvolmaakte moeder’.
Wat denken jullie? Zal ik ooit een ‘level up’ gaan?
Gr Lonneke
Dit artikel is geschreven en gepubliceerd op Famme.
Volg me ook op Instagram @mamadrinktwijn en @relaxingmommy.