“Ik heb het vandaag uitgemaakt”.

Lynn laat tussen twee happen eten door achteloos deze bom op mij en haar zusjes vallen.
We leggen alledrie ons bestek even neer en kijken elkaar verbaasd aan.
Ik neem het gezicht van mijn tiener even goed in me op. Ze kijkt er vrolijk bij, opgelucht bijna. Alsof er een last van haar schouders is gevallen. Liefdesverdriet is nergens te bespeuren.
Ik heb echt even geen idee hoe ik moet reageren en merk dat ik eerst mijn gekwetste gevoelens moet wegslikken.
Waarom wist ik hier niets van?
Het feit dat mijn tiener deze beslissing vooraf niet eens met mij heeft besproken raakt me diep.
Zo ook haar reactie op mijn vragen: “Mam, maak hier nou geen ding van, hé?”

Geen ding van maken?

Dit kind – inmiddels 10 – kwam altijd voor elk ‘ding’ naar me toe; elk pijntje, lichamelijk of geestelijk, werd uitgebreid met me besproken. Haar ‘dingen’ waren mijn ‘dingen’.

Ze is nu een tiener

Ze zit tegenover mij aan de eettafel. Al jaren zit ze daar. Dat is haar ‘vaste’ plek, precies 90 cm van mij vandaan.
Maar ik zweer dat het vandaag veel verder weg is.
Het lijkt wel of ze elke dag verder van mij wegglipt. Totdat er een dag komt dat ze niet meer tegenover me zit, maar aan haar eigen tafel. Met iemand anders op mijn plek.

Ik voel me dankbaar en nederig dat ik deze ontwikkeling mag meemaken. Het is een voorrecht om haar en haar twee zusjes hierbij te begeleiden.
Maar wanneer je merkt dat je oudste kind zich langzaam klaar gaat maken voor haar lancering in de wereld, is dat best pittig. Hoe trots ik ook ben op haar zelfstandige karakter, het is tegelijkertijd moeilijk om te accepteren.
En eerlijk gezegd maak ik me ook een beetje zorgen om mijn arme hart. Het hart wat jarenlang met drie heerlijke meiden in één huis heeft geleefd, en waarschijnlijk niet goed weet hoe het zonder hen moet doorslaan.

Nu nog dichtbij

Wanneer ze later op de avond hoort dat haar (ex)-vriendje erg verdrietig is, kruipt Lynn bij me op schoot. Er komen wat tranen en ze vraagt me of ze de juiste beslissing heeft genomen.
Terwijl we samen praten over haar ‘ding’ voel ik haar weer dichterbij komen. Letterlijk en figuurlijk.
Het begin van het losmaken van mijn tiener is gekomen, maar het einde is gelukkig nog lang niet in zicht.

Gr Lonneke

p.s.: Ik heb nu 199 volgers op Twitter, wie wil er de 200ste worden?