Je bekijkt nu De aanrijding; Lynn en haar beschermengel

De aanrijding; Lynn en haar beschermengel

“Nog twee rondjes, okay?” roep ik terwijl ze lachend wegfietsen.
Onze 6-jarige tweeling heeft namelijk een maand geleden een ‘grote’ fiets (met helm) gekregen. Sindsdien willen ze elke avond over de stoep buiten rondjes rijden. Gelukkig fietst Lynn mee, om een oogje in het zeil te houden. “Want misschien vallen ze wel mama..”. Ook onze poes Lela rent erachteraan (echt waar..) waarschijnlijk om die irritante vogels en muizen bij ze vandaan te houden. Genoeg bescherming dus. De mogelijkheid van een aanrijding komt niet eens bij me op.

Waar zou ik me dan ook druk over moeten maken? Ze hebben een helm op. Ze weten dat ze bij de bochten moeten remmen en bellen. Ik heb ze op het hart gedrukt dat ze niet over mogen steken. En Lynn houdt vanaf de weg een oogje in het zeil. Bovendien wonen we in een rustige buurt, waar overal kinderen buiten aan het spelen zijn.
Ik zit dus rustig op een stoel voor ons huis een kopje koffie te drinken en wacht af wie er dit keer als eerste de hoek om komt.

Maar dan komt Liza alleen terug gefietst. Snel. Met een rood hoofd roept ze van een afstand: “Mama, je moet komen! Lynn is gevallen”. Rustig sta ik op, want dit is niet de eerste keer dat één van mijn meiden ergens vanaf valt en wat schaafwonden of blauwe plekken oploopt. Maar dan hoor ik vlakbij twee volwassen stemmen met lichte paniek erin. Zij spreken woorden uit waar je wel eens angstige gedachten over hebt, maar die je nooit in het echt wilt horen: ‘meisje’, aanrijding’ en ‘auto’. Inmiddels ren ik.

De aanrijding:

Mijn buur(t)vrouw / vriendin zit buiten in de tuin wanneer ze eerst piepende autobanden hoort, gevolgd door een harde klap en twee gillende meisjes. Razendsnel staat ze op, schiet door haar poort heen de straat op en ziet vervolgens mijn Lynn naast een auto op de weg liggen. Ze rent erop af.

Een buur(t)meisje komt net terug van hockey en fietst de straat in. Ze ziet een auto op haar afkomen en wil opzij gaan fietsen, maar de auto gaat net vóór haar de zijstraat in. In een flits ziet ze Lynn diezelfde zijstraat uitkomen.

Een verpleegster van middelbare leeftijd is net klaar met een verzorging aan huis. Het is 19 uur. Ze moet nog naar één klant voordat ze naar huis kan gaan. Ze rijdt rustig door de straat en ziet twee kleine meisjes druk fietsend op de stoep voorbij komen. Een tiener komt haar tegemoet gereden, ze besloot de zijstraat in de rijden. Waar Lynn nét uitkomt.

Beschermengel

Allereerst; Lynn is okay. Ze heeft een geweldige beschermengel. De auto reed niet al te hard en is gelukkig alleen tégen Lynn aangereden (en niet eroverheen). Natuurlijk zijn er wel wat kneuzingen, blauwe plekken en schaafwonden. De klap was namelijk hard genoeg om de buitenspiegel van de auto af te laten breken. Maar er was vooral schrik. Héél veel schrik.

Schrik voor de buur(t)vrouw, die stond te trillen op haar benen en bleef herhalen hoeveel geluk Lynn heeft gehad.
Schrik voor het buur(t)meisje, die bij Lynn bleef en haar geruststelde door te getuigen dat ze van rechts kwam en dus niets fout had gedaan.
Schrik voor de verpleegster, die alleen maar bezorgd was om Lynn en niet om haar beschadigde auto.

En natuurlijk was Lynn zélf nog het meest geschrokken van allemaal. Omdat ze ineens doorkreeg dat ze niet onoverwinnelijk is. Dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Dat je gewoon pech kunt hebben en op het verkeerde moment op de verkeerde plek kunt zijn.
Elk ongeluk is een samenloop van omstandigheden, die los van elkaar de afloop ervan hadden kunnen veranderen.
Lynn had sneller of langzamer kunnen fietsen. De verpleegster had eerder of later kunnen vertrekken. Dat besef kwam goed bij Lynn binnen. Die nacht sliep ze dan ook voor het eerst in tijden weer eens in ons bed. Veilig tussen ons in.

Ik heb die nacht uren naar mijn slapende oudste dochter gekeken. Opgelucht, geëmotioneerd en tot in mijn kern geraakt door de aanrijding en de wetenschap dat het ook anders had kunnen aflopen. Pas na dagen kan ik alles een beetje relativeren en besef ik dat dit wellicht wel een goede (verkeers) les geweest is voor Lynn. Maar eerlijk gezegd zit bij mama de schrik er nog steeds flink in.

Gr Lonneke

Volg me ook op Instagram

Dit bericht heeft 2 reacties

  1. Mèlanie

    Jeetje zeg, dat is inderdaad flink schrikken. Hoe is ze er zelf nu onder?

    1. Nou!! Ze is een paar dagen een beetje schrikachtig geweest maar inmiddels gaat het weer prima. Kinderen zijn volgens mij weerbaar. (meer dan mama…)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.